History of anarchism

Anarchism is a political philosophy that advocates stateless societies often defined as self-governed voluntary institutions, but that several authors have defined as more specific institutions based on non-hierarchical free associations.[5][6][7][8] Anarchism holds the state to be undesirable, unnecessary, or harmful.[9][10] While anti-statism is central,[11] anarchism entails opposing authority or hierarchical organisation in the conduct of human relations, including, but not limited to, the state system.

Modern anarchism sprang from the secular or religious thought of the Enlightenment.[19] The central tendency of anarchism as a mass social movement has been represented by anarcho-communism and anarcho-syndicalism, with individualist anarchism being primarily a literary phenomenon[20] (which did nevertheless affect the bigger currents,[21] including the participation of individualists in large anarchist organizations).

آنارشیسم یک فلسفه سیاسی که حامی جامعه بی اغلب به عنوان نهادهای داوطلبانه خودمختار تعریف شده است، اما این چندین نویسنده به عنوان نهادهای مشخص تر بر اساس انجمن رایگان غیر سلسله مراتبی تعریف شده است. [5] [6] [7] [8] آنارشیسم دارای دولت به نامطلوب، غیر ضروری، و یا مضر است. [9] [10] در حالی که ضد دولت مرکزی است، [11] آنارشیسم مستلزم مخالفت با قدرت و یا سازمان سلسله مراتبی در رفتار روابط انسانی، از جمله، اما، نظام دولت در محدود نمی شود.

آنارشیسم مدرن از اندیشه سکولار یا مذهبی روشنگری خاست. [19] گرایش مرکزی آنارشیسم به عنوان یک جنبش اجتماعی توده شده است آنارکو کمونیسم و ​​آنارکو سندیکالیسم نشان داده، با آنارشیسم فردگرا بودن در درجه اول یک پدیده ادبی [20] (که به وجود جریان های بزرگتر را تحت تاثیر قرار، [21] از جمله مشارکت فردگرایان در سازمان آنارشیستی بزرگ).